CRONICA DE ANTIGOS REIS
...
Que rio te conmove, segrel, que chúvia antiga
Cae no teu corazón para cantares, que árvore florida?
Lenes viñan as ondas e tamén na ribeira
Cantaban os barqueiros, os cegos
Transcrevian o seu desígnio, e temperaban
Os capitáns o tempo
Dando-lle á moa de afiar espadas: Era
O fluir do cântico e as pedras relocian
Para ser catedrais pórtico aberto
-tímpano foi a rocha mais lañada-
E soergueu a voz de entre as maquias, nas vendimas
Andou, cantou no berce, sob os piñeiros en flor
Imos bailar belida e entón o rei dispuxo
A sua voz no âmbito e as harpas
Retumbaran como quando no corazón estoura
Un amor ou unha fonte abre o seu chafarís
E corre sangre a mares, ese viño docíssimo
Nos corpos que se aman. El rei manda lavrar
Sobre lo mar as barcas e entra primavera
Nos reinos de ocidente, como se manda á flor
Esparexer perfume. Veñen logo os laúdes,
A flor de avelaneira, ai amor como viñan
Os rios na crecida todos de rosas fulxir:
Trovador ou segrel, señor da poesia,
Que ouros fixo da língua por honrar Maria.
E o rei, a treboada da sua voz, andaba
Nas eiras, nos beizos o seu canto quando chegou Abril
E ve-se a sombra ainda no horizonte,
Ouvide os rios...
In “Última fuxida a harar”
Antón Avilés de Taramancos
segunda-feira, 16 de agosto de 2010
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
Sem comentários:
Enviar um comentário
Grato pela participação